توانبخشی بیماری های اعصاب و روان

اصول و روش‌های توانبخشی روانی

اصول توانبخشی روانی همسنگر تلاش درمانگران برای بهبودی اشخاص دچار ناتوانی روانی است. این اصول که بازتاب ارزش‌ها و مهارت‌های اصلی خدمات توانبخشی هستند، به عنوان اهداف و اهداف یادگیری به کار می‌روند و شامل مرور می‌شوند تا به یادآورند که خدمات توانبخشی بر پایه نیازهای خدمات‌گیرندگان استوار است و با ارائه حمایت‌های روانی، اجتماعی و شغلی برنامه‌ریزی شده است که به زندگی آنان معنا و ساختار ببخشد. دست‌اندرکاران حرفه‌ای درمان‌های توانبخشی باید این اصول را به عنوان مفاهیم محوری به کار گیرند تا در هنگام ارزیابی بیماران و نیازهای آنان و تعیین اهداف توانبخشی، از آن‌ها الهام گیرند و هدف‌های درمانی خود را از این اصول استخراج کنند. هفت اصل توانبخشی روانی می‌توانند به بیماران کمک کنند که به آنها رضایت شخصی و احساس خود کارآمدی بدهد:

• با بیماران و تفاوت‌های نژادی، فرهنگی و جنسیتی آنان محترمانه رفتار شود.
• زندگی بیماران و بیماری مستقیماً مدنظر باشد.
• بیماران باید تا جایی که ممکن است انتخاب‌های آزادانه داشته باشند.
• به بیماران سطح حمایت مناسب داده شود.
• با مشکلات به صورت جدی عمل شود.
• زندگی آنها هدفمند و غنی باشد.
• زندگی آنها حمایتی و اجتماعی باشد.

مأموریت و چشم‌انداز برنامه توانبخشی روانی

چشم‌انداز توانبخشی روانی ملهم از اصول آن است. چشم‌انداز توانبخشی روانی قادر کردن افراد دچار ناتوانی روانی برای رسیدن به بهترین حد ممکن از عملکرد و استقلال است. مأموریت این رشته درگیر کردن بیماران و خانواده‌های آنان در فرآیندی درمانی است که به بهبود کیفیت زندگی آنان به وسیله کاهش نشانه‌های بیماری، عملکرد در سطحی معنادار در محیط زندگی‌شان، امید و امید بهبود است. مثال ساده‌ای از واقعیت چشم‌انداز توانبخشی روانی، تمرکز بر نیازهای حیاتی بیماران و خانواده‌های فعال و فرزندپرور است که به کار گرفته می‌شوند.

برنامه توانبخشی روانپزشکی

در برنامه توانبخشی روانپزشکی، خدمات به شکلی یکپارچه ارائه می‌شوند که در خدمت “چشم‌انداز” و “ماموریت” قرار دارند. اصول راهنما، راهبردی برای انتخاب درمان‌ها و روش‌های هدف‌گذاری هستند که در اساس، فرآیند توانبخشی را تقویت می‌کنند. این اصول به عنوان پایه‌گذار برنامه‌های حمایتی و انتقال مهارت‌های اجتماعی و حرفه‌ای درمانی برای بهبود شرایط بیماران شناخته می‌شوند. در برنامه توانبخشی روانپزشکی، از روش‌های گوناگونی استفاده می‌شود تا افراد بتوانند بر مشکلات روانی و عاطفی خود غلبه کنند و توانمندی‌های خود را برای زندگی بهتر به دست آورند. برخی از روش‌های توانبخشی روانپزشکی عبارتند از:

• مشارکت در درمان و ارائه شخصی
• روابط درمانی
• ایجاد و حفظ شبکه خانواده در درمان
• آموزش مهارت‌ها
• ایجاد توانمندی‌های فردی و اجتماعی در بیماران
• حمایت همراهانه و توانبخشی حرفه‌ای مرتبط
• درمان حمایتی، روان‌پزشکی و رفتاری
• مساعدت و توانبخشی اجتماعی و خانوادگی

با در نظر گرفتن شرایط بیمار و نیازهای خاص آنان، این روش‌ها به شکلی طراحی می‌شود که مداخله افراد در زندگی بیماران را به شکلی کامل‌تر تضمین کند. این اصول نقش مهمی در افزایش استقلال بیماران دارند و درمان‌گران باید در طراحی مداخلات و انتخاب درمان بر این اصول تمرکز کنند تا عملکرد فردی و اجتماعی بیماران بهبود یابد.

اصول توانبخشی روانی همراه با نمونه‌هایی از روش اجرای آنها

• امکان بازگشت زندگی عادی در جامعه برای بسیاری از جامعه بیماران / افراد دارای ناتوانی روانی به شرط ارائه بهترین خدمات توانبخشی وجود دارد.
• برای کمک به اهداف توانبخشی روانی در مراحل نخستین از مراحل درمانی، ضروری است تا متخصصین برای دستیابی به پیش‌بینی‌های صحیح به مددجویان و خانواده‌های آنان کمک کنند.
• نیاز به مشخص کردن اهداف واقع‌بینانه برای توانبخشی وجود دارد، زیرا این اهداف به افراد کمک می‌کند تا نقاط قوت و ضعف عملکرد خود را ارزیابی کرده و برای بهبود تلاش کنند. همچنین، همکاری با خانواده و اطرافیان نزدیک می‌تواند مؤثر باشد.

• نقایص جسمانی و محدودیت‌ها به عنوان مزاحمان در طریق تحقق خدمات روانی و توانبخشی تلقی می‌شود و اقدامات اجتماعی در راستای بهبود دسترسی‌پذیری خدمات دولتی و اجتماعی برای بیماران و خانواده‌های آنان به کاهش این مزاحمت‌ها کمک خواهد کرد. این اقدامات شامل قوانین دولتی مانند قانون حقوق آمریکایی‌های مبتلا به کم‌توانی می‌شود.
• توانبخشی فرآیندی زمان‌بر و پیچیده است که بیماران و خانواده‌هایشان فعالانه در برنامه‌ریزی مهم شمرده شده و در تشکیل برنامه مشارکت می‌کنند.
• حفظ و تداوم ارتباط مثبت درمانی از طریق همکاری میان درمانگر، بیمار و خانواده آنان برای تقویت قابلیت‌های فرد بیمار ضروری است و موفقیت بیشتری را به دنبال خواهد داشت.
• یکپارچگی و هماهنگی میان مراکز خدمات توانبخشی بهبود می‌یابد. برای این منظور باید تعاملات میان درمانگران و گزارشگران برای درک بهتر فعالیت‌های همیاری‌دهی و دسترسی بهتر به خدمات پیگیری فراهم شود.
• تأکید بر قوت‌ها، علایق و قابلیت‌های بیماران سنگ بنای اساسی توانبخشی است.
• توانبخشی نیاز به آموزش و تقویت مهارت‌های فردی و اجتماعی دارد، که در عین حال نیاز به تکنیک‌های یادگیری نیز دارد که این مهارت‌ها را پرورش دهد.
• بازتوانی روانی به مهارت‌های فردی و حرفه‌ای وابسته است و درمانگران با همکاری با متخصصین مشاوره از تکنیک‌های عملی خاص استفاده می‌کنند.
• بازتوانی زمان‌بر و هزینه‌بر است و نیازمند پشتیبانی صبور و تداوم‌داری بیماران، خانواده‌ها و درمانگران است.
• درمانگران با پرسیدن از بیماران اهداف شخصی، عملی قابل دستیابی و روزانه را که می‌توانند باعث بهبود و بهره‌وری در جهت بهبود کیفیت زندگی شوند تعیین می‌کنند.